Wyniki oceny ChatGPT i GPT-4 na 25 zadaniach z wykorzystaniem ponad 48 tys. promptów. Świadomość kontekstu i personalizacja to cenne możliwości ChatGPT. ChatGPT i GPT-4 są zawsze gorsze w porównaniu z metodami SOTA od 4% do ponad 70%. Straty ChatGPT są zwykle wyższe w przypadku trudniejszych problemów wymagających rozumowania. ChatGPT może przyspieszyć rozwój AI i zmienić nasze codzienne życie. 

Rozmyte mapy kognitywne (FCM) to skierowane grafy z wieloma węzłami, co czyni je dobrze przystosowanymi do rozwiązywania problemów prognozowania wielowymiarowych szeregów czasowych (MTS). Podczas prognozowania MTS kluczowe jest traktowanie każdego wektora MTS jako całości, biorąc pod uwagę zarówno związki przyczynowo-skutkowe między różnymi zmiennymi wektora w punkcie czasowym (relacja przestrzenna), jak i związki przyczynowo-skutkowe między wieloma wektorami historycznymi a wektorem przyszłym (relacja czasowa). Istniejące modele prognozowania MTS oparte na FCM często nie traktują wektorów jako całości i nie odzwierciedlają wyraźnie relacji czasowej i relacji przestrzennej w MTS. Aby rozwiązać te ograniczenia, niniejszy artykuł wprowadza koncepcję złożonych FCM (CFCM). CFCM składa się z dwóch warstw FCM: warstwa 1 FCM opisuje relację czasową w MTS, podczas gdy warstwa 2 FCM opisuje relację przestrzenną. Dzięki osadzeniu FCM warstwy 2 w węzłach FCM warstwy 1 relacje w obrębie MTS mogą być odzwierciedlone oddzielnie, przy jednoczesnym traktowaniu każdego wektora jako całości. W tej strukturze węzły FCM warstwy 1 reprezentują historyczne wektory używane do prognozowania przyszłego wektora, a każdy węzeł FCM warstwy 1 odpowiada FCM warstwy 2, którego węzły reprezentują zmienne wektora w określonym historycznym punkcie czasowym w MTS. W oparciu o nową koncepcję CFCM, niniejszy artykuł proponuje nowy model prognozowania MTS, który może wyraźnie odzwierciedlać relacje czasowe i przestrzenne w MTS i wykorzystywać wiele wektorów historycznych do prognozowania przyszłego wektora. Wyniki eksperymentów wykazują skuteczność proponowanego modelu prognozowania MTS. 

Prezentujemy pomiar ekskluzywnej fotoprodukcji 𝐽/𝜓 oraz 𝜓(2𝑠) w ultraperyferyjnych zderzeniach Au+Au przy √𝑠NN = 200 GeV z wykorzystaniem detektora STAR. Po raz pierwszy:
(i) eksperymentalnie zmierzono fotoprodukcję 𝜓(2𝑠) w obszarze średniej POSPIESZNOŚCI (midrapidity) w Zderzaczu Relatywistycznych Ciężkich Jonów (RHIC);
(ii) wyznaczono współczynniki tłumienia jądrowego dla zarówno koherentnej, jak i niekoherentnej produkcji 𝐽/𝜓.

Dla średniej energii środka masy układu foton-nukleon wynoszącej 25,0 GeV, przekroje czynne koherentnej i niekoherentnej produkcji 𝐽/𝜓 na jądrze złota stanowią odpowiednio 71 ± 10% oraz 36 ± 7% wartości odpowiadających produkcji na wolnych protonach. Silniejsze tłumienie zaobserwowane w przypadku produkcji niekoherentnej stanowi nowe narzędzie eksperymentalne do badania gęstości partonów w stanie początkowym w ciężkich jądrach.

Dane zostały ilościowo porównane z modelami teoretycznymi.

Pomimo dekad postępu od czasu, gdy Yukawa po raz pierwszy opisał oddziaływanie silne między nukleonami poprzez wymianę mezonów, pełne zrozumienie tego oddziaływania pozostaje wciąż dużym  wyzwaniem we współczesnej nauce. Jedną z trudności stanowi natura perturbacyjna siły odpowiedzialnej za oddziaływanie silne, która prowadzi do zjawiska uwięzienia kwarków na odległościach rzędu rozmiaru protonu.

W niniejszej pracy pokazujemy, że w relatywistycznych zderzeniach ciężkich jonów, w których kwarki i gluony zostają uwolnione, dwa typy produkowanych mezonów wektorowych (ϕ oraz K⁰) wykazują zaskakujący wzorzec globalnego ustawienia spinu. W szczególności, globalne ustawienie spinu dla ϕ jest niespodziewanie duże, podczas gdy dla K⁰ zgodne z zerem.

Zaobserwowany wzorzec i wartość ustawienia spinu dla ϕ nie mogą być wyjaśnione konwencjonalnymi mechanizmami, natomiast model odwołujący się do pól siły silnej – czyli skuteczny opis zastępczy w ramach modelu standardowego i chromodynamiki kwantowej – jest zgodny z obecnymi danymi. Jeśli to powiązanie zostanie w pełni potwierdzone, otworzy ono potencjalnie nową drogę do badania zachowania pól oddziaływania silnego.

Równanie stanu (EOS, ang. Equation of State) materii jądrowej znajduje się w centrum zainteresowania licznych badań teoretycznych i eksperymentalnych w zakresie fizyki jądrowej. Dzięki postępom w mikroskopowych teoriach oddziaływań jądrowych, dostępności eksperymentów badających materię jądrową w warunkach dotąd nieosiągalnych, intensywnym pracom nad rozwojem zaawansowanych i niezawodnych symulacji transportowych służących interpretacji tych eksperymentów oraz rozwojowi astronomii multi-messengerowej, nadchodząca dekada przyniesie nowe możliwości określenia EOS materii jądrowej i wyjaśnienia jej zależności od gęstości, temperatury oraz asymetrii izospinowej. Spośród eksperymentów realizujących w warunkach laboratoryjnych, zderzenia ciężkich jąder przy średnich energiach wiązki (od kilkudziesięciu MeV/nukleon do około 25 GeV/nukleon w układzie stacjonarnej tarczy) pozwalają badać najszersze zakresy gęstości barionowej i temperatury. Umożliwia to badanie materii jądrowej od ułamka do około pięciokrotności gęstości nasycenia jądrowego oraz w zakresie temperatur od kilku do znacznie ponad stu MeV. Zderzenia bogatych w neutrony izotopów dodatkowo dają możliwość analizy efektów związanych z asymetrią izospinową. Aby jednak w pełni wykorzystać ogromny potencjał naukowy badań nad EOS gęstej materii jądrowej – prowadzonych m.in. w ośrodkach takich jak RHIC, FRIB oraz innych laboratoriach na świecie – kluczowe jest dalsze rozwijanie nowoczesnych symulacji transportowych opartych na fizyce hadronowej. Niniejszy dokument programowy podkreśla fundamentalną rolę, jaką odgrywają eksperymenty zderzeń ciężkich jonów oraz symulacje transportowe w zrozumieniu oddziaływań silnych w gęstej materii jądrowej. Szczególny nacisk położono na to, jak działania te – w połączeniu z podejściami mikroskopowymi i badaniami gwiazd neutronowych – mogą wspólnie przyczynić się do odkrycia jądrowego równania stanu.

W niniejszej pracy zaobserwowano krótkotrwały stan wzbudzony typu ekscymerowego w monokrysztale kompleksu rodu. Oszacowany czas życia stanu wzbudzonego w temperaturze 100 K wynosi 2 ns, co czyni ten przypadek najkrócej żyjącym układem cząsteczkowym uchwyconym eksperymentalnie z wykorzystaniem techniki czasowo-rozdzielczej dyfrakcji rentgenowskiej metodą Lauego (laser-pump/X-ray-probe). Metoda ta polega na wzbudzeniu próbki impulsem laserowym (pump) i rejestracją zmian strukturalnych impulsem promieniowania rentgenowskiego (probe).

W wyniku wzbudzenia światłem 390 nm nastąpiło skrócenie odległości Rh···Rh z 3,379(4) Å do 3,19(1) Å, co świadczy o wzmocnieniu oddziaływań metal-metal. Na podstawie wyników eksperymentalnych oraz modelowania teoretycznego wykazano, że zaobserwowane zmiany strukturalne, rejestrowane z rozdzielczością czasową ok. 100 ps, odzwierciedlają głównie wzbudzenie elektronowe S₀ → S₁.

Wyniki te mają istotne znaczenie dla dalszego rozwoju eksperymentów pompująco-sondujących i projektowania materiałów funkcjonalnych.

Raportujemy o laserowym chłodzeniu dużej części pozytonium (Ps) w swobodnym locie poprzez silne nasycenie przejścia 13S–23P za pomocą szerokopasmowego, długiego impulsu lasera aleksandrytowego o długości fali 243 nm. Chmura pozytonium w stanie podstawowym jest wytwarzana w środowisku pozbawionym pól magnetycznych i elektrycznych. Zaobserwowaliśmy dwa różne efekty wywołane przez laser.

Pierwszym efektem jest wzrost liczby atomów w stanie podstawowym po czasie, jaki Ps spędził w długowiecznych stanach 23P. Drugim efektem jest jednowymiarowe chłodzenie Dopplera pozytonium, które obniża temperaturę chmury z 380(20) do 170(20) K. Wykazujemy wzrost o 58(9)% udziału atomów Ps z prędkością v₁D < 3,7 × 10⁴ m/s.

Praca była wspólnym wysiłkiem zespołu AEgIS Collaboration. W Polsce w działaniach AEgIS uczestniczą: Instytut Fizyki Polskiej Akademii Nauk, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytet Jagielloński oraz Politechnika Warszawska. Instytucje te tworzą konsorcjum AEgIS-PL. W skład zespołu z naszej uczelni wchodzą naukowcy z wydziałów: Fizyki, Elektroniki i Technik Informacyjnych oraz Elektrycznego. 

Tlenki warstwowe bogate w lit (Li) i mangan (Mn), znane jako LMR (ang. Lithium- and Manganese-Rich), są atrakcyjnymi kandydatami na materiały katodowe w akumulatorach litowo-metalowych lub litowo-jonowych ze względu na ich wyjątkowo wysoką pojemność właściwą. Wynika ona z udziału zarówno kationowych, jak i anionowych procesów redoks.

Niestety, udział anionowych procesów redoks (czyli utleniania i redukcji tlenu) nieuchronnie prowadzi do spadku pojemności i napięcia ogniwa oraz sprzyja powstawaniu przebudowanych struktur warstw powierzchniowych. Choć wpływ reakcji redoks tlenu w objętości materiału na formowanie tych warstw był badany, mniej wiadomo o odwrotnej zależności — czyli o tym, jak konkretne przebudowane powierzchniowo warstwy mogą wpływać na reakcje redoks tlenu oraz procesy elektrochemiczne w ogniwach zawierających LMR.

W niniejszym badaniu przeprowadzono porównawczą analizę zależności między ewolucją warstw  powierzchniowych, reakcjami redoks tlenu a retencją pojemności akumulatora. Przedstawione dane pokazują, że podczas pracy ogniwa na powierzchni cząstek powstają pary redoks Mn/Co o niskim potencjale, które z jednej strony zwiększają zdolność magazynowania ładunku, ale z drugiej przyczyniają się do rozpuszczania metali przejściowych (TM, transition metals).

Wyjaśniono również, że awaria ogniw z LMR (tzw. rollover failure) jest napędzana przez tworzenie się warstw powierzchniowych zawierających lit, które przyczyniają się do wzrostu oporu wewnętrznego oraz pogorszenia parametrów kinetycznych ogniwa – mimo że elektrochemiczne właściwości katod nie ulegają pogorszeniu.

Wyniki pokazują także, że stabilność powierzchni elektrod LMR — którą można modyfikować za pomocą dodatków do elektrolitu — jest kluczowym parametrem. Może ona nie tylko stabilizować procesy redoks tlenu w objętości materiału oraz pary redoks metali przejściowych o niskim potencjale, ale również poprawiać ogólną stabilność akumulatorów litowo-metalowych wykorzystujących katody z warstwowych tlenków bogatych w lit i mangan. Jako taki dodatek może być stosowana sól LiTDI (4,5-dicyjano-2-(trifluorometylo)imidazolan litu), która została zsyntezowana na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Praca powstała w ramach Projektu LIDER (NCBiR), którego kierownikiem był dr inż. Andrzej Kulka z Akademii Górniczo-Hutniczej. Politechnika Warszawska brała udział w Projekcie jako Partner.

Współprace Super-Kamiokande i T2K prezentują wspólny pomiar parametrów oscylacji neutrin, oparty na danych pochodzących z pomiaru neutrin atmosferycznych oraz wiązki neutrin akceleratorowych. Analiza wykorzystuje wspólny model oddziaływań dla zdarzeń pokrywających się pod względem energii neutrin oraz uwzględnia skorelowane niepewności systematyczne detektora w obu zbiorach danych, które okazały się ze sobą spójne. Wykorzystując 3244,4 dnia danych atmosferycznych oraz ekspozycję wiązki równą 19,7(16,3)×10^20 protonów na tarczy w trybie neutrinowym i antyneutrinowym, analiza wykazuje wykluczenie zasady zachowania CP (zdefiniowanej jako JCP = 0) na poziomie 1,9σ oraz odrzucenie odwróconego uporządkowania mas neutrin na poziomie 1,2σ.

Przedstawiono nowe, oparte o dużą statystykę, wyniki pomiaru asymetrii Collinsa i Siversa dla naładowanych hadronów produkowanych w głęboko nieelastycznym rozpraszaniu mionów na poprzecznie spolaryzowanej tarczy z deuterku litu (LiD). Dane zostały zebrane w 2022 roku za pomocą spektrometru Współpracy COMPASS, przy użyciu wiązki mionów o energii 160 GeV w CERN, równoważąc statystycznie dotychczasowe dane uzyskane dla poprzecznie spolaryzowanych tarcz protonowych. Pierwsze wyniki, oparte na około dwóch trzecich nowo zebranych danych, charakteryzują się całkowitymi niepewnościami mniejszymi nawet trzykrotnie w porównaniu z wcześniejszymi pomiarami dla deuteronu. Wykorzystując wszystkie wyniki COMPASS dla protonów i deuteronów, wyznaczono funkcje rozkładu poprzeczności oraz Siversa dla kwarków u i d, a także ładunek tensorowy w zmierzonym przedziale zmiennej Bjorkena x. W szczególności znacznie poprawiono dokładność wyników dotyczących kwarku d. 

W 2015 i 2018 roku współpraca COMPASS przeprowadziła pomiary procesu Drell-Yana, wykorzystując w tym celu wiązkę pionów π⁻ o pędzie 190 GeV/c, padającą na poprzecznie spolaryzowany target wypełniony amoniakiem. Prezentujemy końcowe wyniki, oparte o dane z obu lat a dotyczące amplitud pięciu modulacji azymutalnych, które odpowiadają zależnym od spinu poprzecznym asymetriom azymutalnym (TSA) w przekroju czynnym na produkcję par mionów. Trzy z tych asymetrii próbkują rozkłady partonów (PDF) dla nukleonu, zależne od pędu poprzecznego (TMD), w przybliżeniu wiodącego twistu: funkcja Siversa, poprzeczność oraz tzw. precelowatość (ang.: pretzelosity). Pozostałe dwie asymetrie wynikają z efektów podwiodących. Asymetrie TSA dostarczają unikalnych i nowych informacji do badań nad funkcjami TMD PDF nukleonu i nad ich uniwersalnością. W szczególności, zaobserwowana asymetria TSA Siversa jest zgodna z fundamentalnym przewidywaniem QCD dotyczącym zmiany znaku antysymetrycznych  względem odwrócenia czasu TMD PDF nukleonu, przy porównaniu procesów Drella-Yana i rozpraszania głęboko nieelastycznego. Ponadto, w kontekście przewidywań modelowych, obserwowana poprzeczność jest zgodna z oczekiwaną zmianą znaku dla funkcji Boera-Muldersa. 

Przedstawiamy nowatorskie podejście do generowania trójwymiarowej geometrii i obrazów z kolekcji pojedynczych ujęć. Dotychczasowe metody bazujące na estymacji gęstości objętościowej pozwalały renderować spójne wizualnie obrazy. Jednak tworzyły one modele geometryczne z szumem i bez wyraźnie zdefiniowanych powierzchni, co ograniczało ich praktyczne zastosowanie. Nasza metoda GeoGen rozwiązuje ten problem wykorzystując reprezentację opartą na funkcji odległości ze znakiem (SDF). Zamiast estymować gęstość materii, modelujemy odległość punktów od powierzchni obiektu. Pozwala to na wprowadzenie matematycznych ograniczeń generujących precyzyjniejsze i gładsze siatki geometryczne. Wyzwaniem było zachowanie szczegółów powierzchni przy jednoczesnym utrzymaniu integralności modelu. Początkowo stosowane ograniczenia geometryczne eliminowały istotne detale wizualne. Rozwiązaliśmy ten problem implementując uczenie się transformacji między reprezentacjami. Wprowadziliśmy również warunek spójności między renderowaną mapą głębokości a zerem funkcji SDF. Zastosowanie uczenia z adwersarzem umożliwiło odzyskanie dokładniejszych detali powierzchni. Dla rzetelnej ewaluacji stworzyliśmy syntetyczny zbiór danych modeli twarzy obserwowanych z pełnego zakresu kątów. Eksperymenty na różnorodnych zbiorach danych wykazały, że GeoGen generuje modele o porównywalnej jakości wizualnej i znacząco lepszej geometrii niż poprzednie podejścia. Ta technologia otwiera nowe możliwości w obszarach grafiki komputerowej, modelowania 3D i rozszerzonej rzeczywistości, bazując wyłącznie na danych z pojedynczych ujęć.