Odsłonięto popiersie prof. Czesława Witolda Krassowskiego

Do pamiątek – dzieł sztuki i lapidarium reliktów architektury – gromadzonych w ogrodzie wewnętrznego dziedzińca Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej dołączył rzeźbiarski portret prof. Czesława Witolda Krassowskiego (1917-1985). Popiersie odsłonięto podczas kameralnej uroczystości zorganizowanej 29 czerwca, podczas której obecni byli m.in. dawni studenci profesora i przyjaciele z braci akademickiej.

Absolwent z 1949 r., od półdyplomu w 1937 r. prowadził zajęcia z inwentaryzacji i prace badawcze nad architekturą drewnianą w Sekcji I ZAP pod kierunkiem prof. Oskara Sosnowskiego (1880-1939), a następnie Jana Zachwatowicza (1900-1983). W 1973 r., w związku z reorganizacją uczelni, z rekomendacji prof. Zachwatowicza zajął stanowisko zastępcy dyrektora ds. naukowych w Instytucie Architektury i Planowania Wsi.

Zarówno w badaniach nad architekturą, jak i w sytuacjach „urzędowych” prof. Krassowski był matematycznie precyzyjny – wprowadził do pomiarów inwentaryzacyjnych architektury dawnej zasadę oparcia jej na stosownej osnowie geodezyjnej, ale bywał też bezdusznym legalistą, tworząc sytuacje graniczące z absurdem. W bezpośrednich kontaktach, swym paradoksalnym postępowaniem, często sztubackim zachowaniem, zjednał sobie liczne przydomki i, trwającą do dziś wśród absolwentów Wydziału z okresu 50 lat jego pracy dydaktycznej, pamięć wspólnych wybryków lat studenckich.

Od 1957 r. Profesor był członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki (SHS), a w 1973 r. dołączył do środowiska architektów Stowarzyszenia Architektów Polskich SARP. W rekomendacji do SHS wpisał prace badawcze publikowane w Biuletynie Historii Sztuki i Kultury wydawanym przez ZAP (1938), a rekomendacją do SARP był udział w projektowaniu i realizacji Instytutu Geologicznego na Rakowieckiej w Warszawie w zespole arch. Marka Leykama (1949).

To precyzyjne rozdzielenie dorobku twórczego, świadomość odmienności celów działania i potrzeb badawczych, a także nieuchronność historycznych zmian punktów odniesienia wynikających z przemian kulturowych i postępu technicznego nie tylko w budownictwie, charakteryzuje Profesora – architekta i historyka architektury, badacza i dydaktyka.

Inicjatywa, by z darowizny Oddziału Warszawskiego SARP upamiętnić setne urodziny Profesora i zadbać o ustawienie jego rzeźbiarskiego portretu na dziedzińcu WA PW, jest ukoronowaniem zabiegów grona przyjaciół, pracowników i absolwentów.

Niech nikogo nie bulwersuje rozbieżność między wybraną, klasyczną formą kompozycji popiersia na postumencie a codziennością widoczną w detalu rzeźby. Dwoistość, a właściwie wieloznaczność działania była wyróżniającą cechą Profesora.

źródło: arch. Maria Sołtys, pełnomocnik zarządu OW SARP ds. dziedzictwa w kadencji 2019-2023