Drzewa w miastach pełnią kluczowe funkcje środowiskowe: produkują tlen, filtrują zanieczyszczenia, stanowią siedlisko dla dzikiej fauny, ograniczają spływ wód opadowych oraz łagodzą skutki zmian klimatu – zwłaszcza poprzez obniżanie temperatury i pochłanianie dwutlenku węgla, który jest magazynowany w postaci węgla organicznego.

Zazwyczaj, aby zwiększyć korzyści ekologiczne wynikające z obecności drzew w miastach, dąży się do zwiększenia ich liczby, co bezpośrednio wpływa na powierzchnię pokrycia koronami. Jednak niewiele wiadomo na temat potencjału modyfikacji składu gatunkowego miejskich zadrzewień w celu maksymalizacji korzyści ekologicznych. Sadzenie i zarządzanie drzewami w celu zwiększenia pokrycia koronami jest szczególnie trudne w centrach miast, gdzie gęsta, często historyczna zabudowa ogranicza możliwość znacznego powiększenia terenów zielonych.

Analizy przeprowadzone metodą i-Tree Canopy wykazały, że w historycznych obszarach miejskich polskich miast istnieje znaczny potencjał do zwiększenia pokrycia koronami drzew – z obecnych 15–34% do 31–51%. W ramach badania modelowano korzyści ekologiczne wynikające z obecności miejskich lasów, koncentrując się na tym, jak różne składy gatunkowe mogą wpływać na funkcje środowiskowe, takie jak sekwestracja węgla i filtracja zanieczyszczeń. Przeanalizowano dwa główne scenariusze: pierwszy zakładał dodawanie drzew zgodnie z najczęściej sadzonymi obecnie gatunkami („opcja standardowa” – SO), a drugi uwzględniał modyfikację składu gatunkowego w celu zwiększenia korzyści ekologicznych („opcja dostosowana do miasta” – SCO). W polskich miastach najczęściej występującymi gatunkami były klon zwyczajny (Acer platanoides, 14,5%) oraz lipa drobnolistna (Tilia cordata, 11,45%). Do popularnych gatunków należały również brzoza brodawkowata (Betula pendula), dąb szypułkowy (Quercus robur), robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia), jesion wyniosły (Fraxinus excelsior), klon jawor (Acer pseudoplatanus), kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum) oraz klon polny (Acer campestre), których udział w miejskich zadrzewieniach wynosił do 5%.

Zróżnicowany skład gatunkowy drzew w polskich miastach przyczynia się w istotnym stopniu do zdolności sekwestracji węgla. Wyniki badań sugerują, że modyfikacja składu gatunkowego może znacząco zwiększyć tempo pochłaniania dwutlenku węgla – od 47,8% do nawet 114% rocznie, przy czym opcja dostosowana do miasta (SCO) okazała się najskuteczniejsza. Podkreśla to znaczenie strategicznego doboru gatunków w praktykach leśnictwa miejskiego, aby maksymalizować korzyści ekologiczne i łagodzić skutki zmian klimatu.