Australijscy filozofowie Braddon-Mitchell i Miller wysunęli tezę, że relacja bycia tą samą osobą jest stopniowalna. To oznacza, że np. Ty Czytelniku możesz być jutro tą samą osobą, którą jesteś dzisiaj, ale tylko w połowie. Aby uzasadnić swoją tezę, Braddon-Mitchell i Miller proponują model osoby, który jest rzekomo metafizycznie neutralny. Niniejszy artykuł ma na celu pokazanie, że wbrew autorom ich model zawiera silne założenia metafizyczne. Korzystając z ontologii fenomenologicznej Romana Ingardena, pokazujemy, że w ramach tego modelu osoby istnieją w sposób intencjonalny, co prowadzi w istocie do karykatury, a nie adekwatnego ujęcia osoby. W kontrze do Braddona-Mitchella i Miller argumentujemy, że uzasadnienie przedstawione dla tezy o stopniowalności relacji bycia tą samą osobą w rzeczywistości wymusza zaproponowanie adekwatnego ujęcia osoby. Przedstawiamy holistyczno-topologiczno-dynamiczne ujęcie wypracowane przez Kurta Lewina i pokazujemy, że w tym podejściu to nie relacja bycia tą samą osobą jest stopniowalna, lecz pewna charakterystyka osoby, którą za Lewinem nazywamy wymiarem osoby. W związku z tym odrzucamy zarówno tezę o stopniowalności relacji bycia tą samą osobą, jak i przedstawione przez autorów uzasadnienie tej tezy.