Obornik drobiowy (PM) stał się poważnym problemem środowiskowym w związku z dużą skalą produkcji przemysłowej i niezrównoważonym gospodarowaniem, powodując emisję gazów cieplarnianych (GHG), nieprzyjemnych zapachów, wyciek składników odżywczych oraz zanieczyszczeń nieorganicznych, organicznych i biologicznych. Głównym celem tego przeglądu było lepsze zrozumienie obiegów węgla, azotu i fosforu w przetwarzaniu odchodów drobiu przy użyciu najpowszechniejszych technologii, takich jak kompostowanie, fermentacja beztlenowa czy procesy termiczne, np. biomasa, piroliza. Węgiel zawarty w materii organicznej (ok. 31%) jest mineralizowany i humifikowany w warunkach tlenowych (odzysk materii) i/lub przekształcany w biogaz w warunkach beztlenowych (odzysk energii). PM jako surowiec do pirolizy w celu uzyskania biowęgla może skutecznie magazynować C, przyczyniając się w ten sposób do ograniczenia zmian klimatycznych. Podczas kompostowania azot jest redukowany z mieszaniny kompostowej przez odcieki w postaci NH4+, NO3− lub gazowych emisji NH3, N2O, N2. Decydującym parametrem jest także stosunek węgla do azotu. Większość zagrożeń środowiskowych związanych z niezarządzanymi PM wynika z emisji amoniaku i podtlenku azotu, które są wyższe w przypadku PM w porównaniu z odchodami bydlęcymi, niezależnie od procesów technologicznych. Fosfor w PM jest głównie nieorganiczny (32-84%). Stosowanie nieprzetworzonego obornika jako nawozu nie pozwala na pobranie dużych dawek fosforu zawartego w odchodach drobiu, dlatego jego nadmiar gromadzi się w glebie, a następnie wypłukuje do wód gruntowych. Biowęgiel i struwit są alternatywą dla magazynowania fosforu. Cykle węgla, azotu i fosforu są integralnym efektem technologii stosowanych do zagospodarowania PM.