Delikatne biomateriały, które poddaje się modyfikacjom powierzchni, wymagają bardzo delikatnych metod, aby nie uszkodzić ich struktury ani nie zmienić kluczowych właściwości. Przykładem takich materiałów są uszczelniane kolagenem protezy naczyniowe wykonane z poliestru. Do ich funkcjonalizacji – czyli nadania dodatkowych właściwości – można wykorzystać powłoki z tzw. polikatecholamin (PCA). Tego typu powłoki wpływają na ważne cechy biomateriału, takie jak jego zdolność do wiązania wody (hydrofilowość), aktywność biologiczna, działanie przeciwbakteryjne czy zdolność do wiązania leków. Proces tworzenia powłoki można przyspieszyć, stosując utleniacze, rozpuszczalniki organiczne lub zmieniając warunki procesu. Niestety, takie czynniki mogą również negatywnie wpływać na samą powłokę PCA lub na materiał, który nią pokrywamy, w tym przypadku kolagen. W tym badaniu protezy naczyniowe uszczelnione kolagenem pokryto warstwą poli(L-DOPA) (PLD), używając do tego nowatorskiego przyspieszacza inspirowanego składem jonów w wodzie morskiej. Dla porównania zastosowano także inne metody: z nadjodanem sodu, mieszaniną jonów miedzi (Cu²⁺) i nadtlenku wodoru (H₂O₂), a także porównawczo metodę bez przyspieszacza. Następnie warstwa PLD posłużyła jako powierzchnia do wiązania antybiotyku. Tak przygotowane protezy poddano szczegółowej analizie (z użyciem m.in mikroskopii elektronowej SEM i FIB-SEM, spektroskopii FTIR i UV/Vis), a także oceniono ich właściwości funkcjonalne – mechaniczne, przeciwutleniające, wpływ na krew (hemolizę i krzepliwość), bioaktywność, stabilność w ludzkiej krwi i płynie ustrojowym (SBF), zdolność do wiązania i uwalniania antybiotyku oraz skuteczność działania przeciwbakteryjnego. Okazało się, że choć zastosowanie nadjodanu sodu zwiększa wytrzymałość protezy i zdolność wiązania leku, to jednocześnie podnosi ryzyko uszkodzeń czerwonych krwinek (hemolizy). Z kolei mieszanka Cu²⁺/H₂O₂ pogarszała właściwości mechaniczne protezy. Metoda z wykorzystaniem jonów inspirowanych wodą morską okazała się natomiast skuteczna, stabilna oraz bezpieczna zarówno dla materiału, jak i dla krwi. Wyniki sugerują, że dobór przyspieszacza do tworzenia powłoki PCA powinien być dokładnie przemyślany pod kątem wpływu na biologiczne właściwości wyrobu medycznego. Badanie pokazuje też, że metoda oparta na zastosowaniu inspirowanej wodą morską mieszanki jonów może być nie tylko skuteczna, ale i bezpieczniejsza niż tradycyjne metody wykorzystujące silne utleniacze.