Podstawową hipotezą badań było założenie, że struktura powłoki, czyli rodzaj defektów, ma wpływ na właściwości mechaniczne, elektrochemiczne oraz odporność na erozję kawitacyjną i korozję. W tym celu zbadano powłoki niklowe wytworzone technologią szczotkowania przy użyciu dwóch różnych elektrolitów i naniesiono na stal X20Cr13. Elektrolity wpływały na strukturę i właściwości powłok: jedna powłoka miała sieć pęknięć, a druga miała strukturę „kalafiorową”. Twardość i moduł Younga obu powłok badano w trybach obciążenia wielocyklicznego. Odporność na erozję kawitacyjną badano w tunelu kawitacyjnym wyposażonym w system barykadowy przy ciśnieniu wlotowym 600 kPa i ciśnieniu wylotowym 120 kPa. Obie powłoki niklowe zabezpieczyły podłoże przed erozją kawitacyjną. Najniższą szybkość erozji kawitacyjnej charakteryzowała się powłoka z siecią pęknięć i dużą twardością. Badania mikroskopowe nie wykazały wpływu siatki pęknięć na proces degradacji. Badania elektrochemiczne potwierdziły lepszą odporność korozyjną powłoki kompaktowej. Powłoka zwarta miała o około rząd wielkości niższy potencjał korozyjny i o około 100 mV większą gęstość prądu korozyjnego niż powłoka aglomeratowa. Powłoka aglomeratowa posiadała parametry elektrochemiczne porównywalne z podłożem.