Kotłownia została zbudowana w latach 1899-1900 (oficjalne otwarcie odbyło się w 1902 r.) według projektu Bronisława Brochwicz-Rogoyskiego. Należała do zespołu gmachów Wydziału Mechaniki, który składał się z budynku dydaktycznego oraz dwóch hal bocznych. Kotłownia jest większą z nich, wyróżnia ją także górujący nad kampusem Politechniki komin.
Pierwotnie mieściła stację centralnego ogrzewania i wentylatornię oraz wielką salę kotłów i nieco mniejszą maszyn. Urządzenia regularnie pracowały dla Politechniki, a równocześnie stanowiły pokazowy park mechaniczny dla studentów. Hala otrzymała nowoczesne przekrycie wsparte na dźwigarach stalowych, ale zewnętrzna szata stanowi wariację na temat stylów historycznych: renesansowego, romańskiego i barokowego. Elewacje to przykład charakterystycznej dla twórczości Rogoyskiego gry barwami i fakturami cegły, betonu, kamienia i tynku.
W czasie II wojny światowej kotłownia straciła dach, a komin wysadzono w powietrze. Został odbudowany i obecnie stanowi zabytek techniki. Sam gmach zaś przekształcono i dzisiaj mieszczą się tam sale wykładowe.
