Projekt Gmachu autorstwa architekta Jana Redy powstał jeszcze na zlecenie Szkoły Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. W trakcie budowy, która trwała od 1950 do 1954 r., nastąpiło połączenie z Politechnika Warszawską i przejęcie przez uczelnię budynku wraz z pozostałymi obiektami i terenami szkoły. Obiekt wzniesiono po południowej stronie ul. Ludwika Narbutta, na wprost Gmachu Samochodów i Ciągników. Powstał na planie wydłużonego prostokąta z dwoma wewnętrznymi dziedzińcami – kwadratowym i podłużnym, w duchu modernizmu przełomu lat 40. i 50. XX w.
Gmach Nowy Technologiczny przeznaczono przede wszystkim na sale seminaryjne, laboratoria, kreślarnie, pokoje kadry naukowej oraz obszerne sale wykładowe. Aule i reprezentacyjny hol wejściowy w skrzydle wewnętrznym otrzymały bogatszą oprawę.
W 2000 r. rozbudowano Gmach, wznosząc południowe wewnętrzne skrzydło o elewacjach obłożonych szkłem refleksyjnym, według projektu Hanny Buczkowskiej-Pietruskiej. Nowe skrzydło przeznaczono w większości na nowoczesne sale seminaryjne i wykładowe.
Przed Gmachem znajduje się rzeźba Eweliny Michalskiej „Dzwony Kampinosu”, prawdopodobnie z 1968 r. Przez wiele lat znajdowała się na skwerze przed budynkiem Zachęty. W latach 90. XX w. stanęła przed Gmachem z inicjatywy prof. Stanisława Piwowara, który w metalowej, wykonanej techniką spawania rzeźbie, dostrzegł nie tylko ciekawą formę dekoracyjną, ale i symboliczną – w Gmachu Nowym Technologicznym mieści się Zakład Inżynierii Spajania.
W budynku odbywają się zajęcia dla studentów trzech wydziałów: Mechanicznego Technologicznego, Inżynierii Materiałowej, Zarządzania.
