Gmach Elektrotechniki znajduje się między gmachami Aerodynamiki i Technologii Chemicznej. Ich wspólną cechą są elewacje wykonane w szarej cegle cementowej. Budynek powstał w latach 1930-1934 według projektu Czesława Przybylskiego. Zrealizowany został jednocześnie ze wspomnianym Gmachem Technologii Chemicznej.
W budynku, którego główną oś wyznaczał kierunek północ – południe, znalazły miejsce rozbudowane elektrotechniczne zakłady dydaktyczno-naukowo-badawcze. Projektowanie „od wnętrza”, wynikające z konkretnych potrzeb, jak chociażby poszerzenie wschodniego traktu w celu pomieszczenia audytorium, zaowocowało nie tylko malowniczą, dynamiczną bryłą, ale jednocześnie wymusiło zastosowanie bardziej „elastycznego” systemu konstrukcji. Nowością miało być użycie potężnych ram żelbetowych w jednoprzestrzennej hali wysokich napięć, które ostatecznie zastąpiono konstrukcją stalową.
Gmach w czasie wojny uległ bardzo dużym zniszczeniom. Prawie doszczętnie spalony i o zawalonych stropach został odbudowany, a potem rozbudowany m.in. o halę wysokich napięć (to jedno z najciekawszych miejsc w Politechnice Warszawskiej) i pawilon wejściowy.
Gmach Elektrotechniki wraz z Gmachem Mechaniki i Budynkiem Starej Kotłowni to obiekty Wydziału Elektrycznego, choć w budynku swoją przestrzeń ma także jeden z instytutów Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych.
