Gmach Chemii znajduje się między ul. Noakowskiego a wewnętrznym dziedzińcem Kampusu Centralnego. Okazały budynek, zaprojektowany przez Bronisława Brochowicz-Rogoyskiego, powstał w latach 1899-1900 (oficjalne otwarcie odbyło się w 1902 r.).
Gmach nawiązywał do najaktualniejszych wówczas rozwiązań architektonicznych. W regularny czworobok architekt wpisał dwa duże dziedzińce wewnętrzne, przedzielone szerokim skrzydłem audytoryjnym.
Budynek wyposażono we wszelkie potrzebne pomieszczenia, rozplanowując ich układ w przemyślany i funkcjonalny sposób. W centralnym segmencie skrzydła środkowego usytuowano wielką salę wykładową na 250 słuchaczy, zajmującą przestrzeń dwóch kondygnacji.
Elewacje budynku utrzymane były w duchu neorenesansu włoskiego, lecz przez nałożenie na jońskie półkolumny egipskich masek architekt nadał im mocny rys eklektyczny.
W czasie II wojny światowej budynek został w znacznym stopniu uszkodzony. Odbudowano go w latach 1948-1952, przy czym całkowicie zniszczone skrzydła przebudowano, wprowadzając zmiany układu funkcjonalnego i elewacji południowej. Nowe, środkowe i południowe skrzydło podwyższono o jedną kondygnację.
Dzisiaj jeden z dwóch budynków należących do Wydziału Chemicznego.
