Australijscy filozofowie Braddon-Mitchell i Miller wysunęli tezę, że relacja bycia tą samą osobą jest stopniowalna. To oznacza, że np. Ty Czytelniku możesz być jutro tą samą osobą, którą jesteś dzisiaj, ale tylko w połowie. Aby uzasadnić swoją tezę, Braddon-Mitchell i Miller proponują model osoby, który jest rzekomo metafizycznie neutralny. Niniejszy artykuł ma na celu pokazanie, że wbrew autorom ich model zawiera silne założenia metafizyczne. Korzystając z ontologii fenomenologicznej Romana Ingardena, pokazujemy, że w ramach tego modelu osoby istnieją w sposób intencjonalny, co prowadzi w istocie do karykatury, a nie adekwatnego ujęcia osoby. W kontrze do Braddona-Mitchella i Miller argumentujemy, że uzasadnienie przedstawione dla tezy o stopniowalności relacji bycia tą samą osobą w rzeczywistości wymusza zaproponowanie adekwatnego ujęcia osoby. Przedstawiamy holistyczno-topologiczno-dynamiczne ujęcie wypracowane przez Kurta Lewina i pokazujemy, że w tym podejściu to nie relacja bycia tą samą osobą jest stopniowalna, lecz pewna charakterystyka osoby, którą za Lewinem nazywamy wymiarem osoby. W związku z tym odrzucamy zarówno tezę o stopniowalności relacji bycia tą samą osobą, jak i przedstawione przez autorów uzasadnienie tej tezy.

Homozygotyczne duplikacje przyczyniają się do powstawania chorób genetycznych poprzez zmienianie dawki genów lub zakłócanie regulacji genów i mogą być bardziej szkodliwe dla funkcjonowania organizmu niż heterozygotyczne duplikacje. Wewnątrz-genowe duplikacje eksonów mogą prowadzić do powstawania alleli powodujących utratę funkcji (LoF) lub zyskiwanie funkcji (GoF), które, gdy występują w stanie homozygotycznym, mogą prowadzić do autosomalnie recesywnych (AR) rzadkich chorób genetycznych. Jednak wykrywanie i funkcjonalna interpretacja homozygotycznych duplikacji z danych sekwencjonowania eksomowego (ES) pozostaje wyzwaniem. Opracowaliśmy algorytm, HMZDupFinder, zaprojektowany do wykrywania homozygotycznych duplikacji eksonów z danych ES. Algorytm HMZDupFinder w sposób efektywny przetwarza duże zestawy danych, co umożliwia dokładną identyfikację małych wewnątrzgenowych duplikacji, w tym tych związanych z rzadkimi cechami chorobowymi. HMZDupFinder wykrył 965 homozygotycznych duplikacji zawierających trzy lub mniej eksonów z 8,707 ES z wskaźnikiem czułości 70,9% i precyzją 16,1%. Eksperymentalnie potwierdziliśmy 8/10 rzadkich homozygotycznych duplikacji. Ocena patogenności tych alleli z wariantami liczby kopii umożliwiła identyfikację  trzech klinicznie istotnych homozygotycznych duplikacji, w tym dwóch wpływających na znane geny chorób OMIM: EDAR (MIM# 224900), TNNT1 (MIM# 605355) oraz jeden wariant w nowym kandydackim genie choroby: PAAF1.

Pomimo rosnącego zainteresowania badaniem argumentów z autorytetu deontycznego mających ogólną formę „(1) 𝛿 jest autorytetem deontycznym w instytucji 𝛺; (2) według 𝛿, powinienem zrobić 𝛼, zatem (3) powinienem zrobić 𝛼”, aktualne modele nie uchwytują złożoności tego typu argumentacji. Istniejące zestawy pytań krytycznych przypisane do tego schematu argumentacyjnego zdają się nie uwzględniać dwóch problemów: czy dana osoba podlega autorytetowi instytucji jeszcze przed nadaniem komunikatu oraz czy polecenie lub nakaz wydane w określonym kontekście instytucjonalnym jest ostatecznie wiążące. W celu zbudowania modelu umożliwiającego rozróżnienie tych dwóch kwestii wprowadzamy (1) zestaw podstawowych pytań krytycznych oraz (2) zestaw szczegółowych pytań dotyczących specyficznych cech, zwanych również „parametrami” środowisk instytucjonalnych, w których formułowane są argumenty z autorytetu deontycznego (wewnątrz-instytucjonalne pytania krytyczne). Parametry te służą identyfikowaniu głównych elementów środowisk instytucjonalnych, dla których typowe jest formułowanie wypowiedzi dyrektywalnych takich jak rozkazy, polecenia, wytyczne i rekomendacje. Materiał ilustracyjny w postaci wybranych orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego pomaga nam pokazać, jak parametry te mogą być zastosowane do rekonstrukcji podtypów schematu argumentacji z autorytetu deontycznego z wykorzystaniem przypisanych im pytań krytycznych. W określonych kontekstach instytucjonalnych takie szczegółowe schematy są w stanie uchwycić złożoność odwołań do autorytetu deontycznego i dlatego powinny być stosowane zamiast lub jako uzupełnienie schematów o charakterze ogólnym. Rekonstrukcja szczegółowych schematów argumentacyjnych za pomocą pytań krytycznych pokazuje, w jaki sposób konkretne argumenty z autorytetu deontycznego mogą być skutecznie podważone.

Badanie przedstawia przegląd możliwości wykorzystania związków zawierających bor jako elektrolitów w ogniwach paliwowych. Głównym założeniem jest rozwój źródeł energii w postaci węglanowych ogniw paliwowych, gdzie stopiony elektrolit jest utrzymywany przez ceramiczną matrycę między elektrodami. W przypadkach opisanych w tym badaniu podejmowano próby opracowania elektrolitów opartych na boranach. Pomimo że dostępne badania zawierają bardzo mało informacji na ten temat, udało się zidentyfikować kilka obiecujących związków oraz przewidywać ich zachowanie w wyższych temperaturach. Dane dotyczące temperatury w punktach eutektycznych wskazują, że zakres pracy takich elektrolitów odpowiada węglanowym ogniwom paliwowym. W badaniu przedstawiono propozycję modelu matematycznego nowego typu ogniwa paliwowego opartego na stopionych boranach. Model matematyczny opiera się na modelu o zredukowanym rzędzie, uzupełnionym o wpływ ceramicznej matrycy na wynikową przewodność jonową warstwy elektrolitu. Model został wykorzystany do określenia potencjalnej wydajności kilku wybranych boranów, przeprowadzono również analizę wrażliwości wybranych parametrów geometrycznych dla najlepszych z nich. Uzyskane wyniki porównano z tradycyjnymi węglanowymi ogniwami paliwowymi.

Pomiar przenikalności elektrycznej gleby jest często wykorzystywany w komercyjnych i eksperymentalnych czujnikach wilgotności gleby. Jednakże, relacje między przenikalnością elektryczną a zawartością wody w glebie mogą być zależne od różnych innych czynników, w tym tekstury, zasolenia i temperatury. W niniejszym artykule przestawiono widma zespolonej przenikalności elektrycznej próbek piasku gliniastego, gliny piaszczystej i gliny ilastej o różnej zawartości wody i przewodności elektrycznej właściwej zmierzone przy użyciu sześcio-kanałowego systemu z celkami w postaci współosiowej linii transmisyjnej w zakresie częstotliwości od 20 MHz do 3 GHz w temperaturach od 0,5 °C do 40 °C. Analiza skupiła się na wpływie temperatury na: 1) rzeczywistą część zespolonej przenikalności elektrycznej; 2) relacje między rzeczywistą częścią przenikalności elektrycznej a wilgotnością objętościową oraz 3) przewodność elektryczną właściwą szacowaną z modelowania dielektrycznego. Wyniki wykazały skomplikowane zachowanie widma dielektrycznego gleby w zależności od zawartości wody, zasolenia, częstotliwości i tekstury. Ponadto ustalono parametry funkcji konwersji przenikalność-wilgotność dla różnych temperatur i częstotliwości.

Zmiana rozmiaru obrazu jest często używana jako krok wstępny w wielu zadaniach związanych z wizją komputerową, zwłaszcza w aplikacjach medycznych. Choć dostosowanie metody zmiany rozmiaru jest zazwyczaj pomijane w badaniach, istnieje wiele problemów, w których dokładny wpływ przepróbkowania na tekstury i gradienty obrazów jest istotny. W artykule przedstawiono szczegółową analizę wpływu rekonstrukcji obrazu na dwa kluczowe zadania w analizie obrazów medycznych: segmentację i klasyfikację. Proponowane badanie przeprowadzono na zestawie danych diagnostyki nerek, w którym segmentowane są nerki i klasyfikowane są trzy rodzaje guzów nerek. Wprowadzono nową metodę rekonstrukcji obrazu, nazwaną Algorytmem Próbkowania Kantorowicza (SKA). Jest ona porównywana z sześcioma innymi popularnymi technikami szeroko stosowanymi w przetwarzaniu obrazów. Na podstawie analiz jakościowych i ilościowych udowodniliśmy, że wybór metody rekonstrukcji obrazu wpływa na ogólną wydajność systemu. SKA okazał się najlepszą metodą w klasyfikacji, zwiększając wydajność do 75% ważonego F1-score o około 3 punkty procentowe (pp) w porównaniu z najlepszym rozwiązaniem bazowym. W segmentacji nerek SKA poprawia efektywność o ponad 2 pp w porównaniu z innymi metodami zmiany rozmiaru. Wyniki przedstawione w tym artykule mogą mieć zastosowanie w szerokim zakresie problemów związanych z przetwarzaniem obrazów medycznych.

Uzyskiwanie komfortu wzrokowego, zadowolenia i dobrego samopoczucia we wnętrzach mieszkalnych staje się coraz ważniejsze, zwłaszcza w czasach ekstremalnych wydarzeń, takich jak pandemia COVID-19. Równie istotne stało się zbieranie ocen użytkowników oraz ich własnych rozwiązań dotyczących oświetlenia mieszkalnego w celu poprawy obecnych warunków oświetleniowych. W tym celu przeprowadzono kompleksowe badanie z udziałem grupy międzynarodowych i interdyscyplinarnych badaczy. To badanie stanowi ostatnią część trzyetapowej pracy mającej na celu zwiększenie naszej wiedzy na temat obecnych warunków oświetleniowych w obszarach mieszkalnych podczas i po pandemii COVID-19. W ramach aktualnego badania między czerwcem a sierpniem 2022 roku w Polsce, Turcji, Szwecji i Wielkiej Brytanii przeprowadzono ankietę online oraz wywiady pogłębione z udziałem 520 uczestników. Wyniki badania wskazują na istnienie korelacji między zadowoleniem z oświetlenia dziennego a jego poziomem. Podobne korelacje stwierdzono między zadowoleniem z oświetlenia sztucznego, jego poziomem oraz równomiernością. Wykryto różnice sezonowe w odniesieniu do zadowolenia z jakości światła dziennego. Również korelacja między zadowoleniem z oświetlenia dziennego a wskaźnikiem powierzchni okien różniła się w zależności od pory roku. Silniejsze korelacje między zadowoleniem z oświetlenia sztucznego, jego poziomem i równomiernością stwierdzono w okresie letnim w porównaniu z wynikami zimowymi. Korelacje między jaskrawością oświetlenia sztucznego, wskaźnikiem CRI i równomiernością były niższe w okresie letnim. Wyniki z pytań otwartych oraz szczegółowych wywiadów wykazały, że usuwanie urządzeń zacieniających oraz poprawianie charakterystyki oświetlenia sztucznego były najczęściej dokonywanymi zmianami podczas pandemii COVID-19. Najbardziej istotnym tematem wynikającym z wywiadów szczegółowych był komfort wzrokowy.

Drobiny mikroplastików (MPs) stanowią powszechne zanieczyszczenia w akwenach morskich i podczas opadania w kolumnie wodnej niekorzystnie wpływają na ekosystem. Sposób, w jaki MPs wpływają na środowisko wodne, zależy w dużej mierze od ich dynamiki opadania, wynikającej z ich właściwości oraz fizykochemicznych cech kolumny wodnej. Niemniej jednak, niektóre właściwości wody morskiej pozostają nieznane, co ogranicza naszą zdolność do pełnego wyjaśnienia procesów opadania MPs. Jedną z luk w naszym rozumieniu jest zwiększona zawartość egzopolimerów (EPSs) wydzielanych przez algi i bakterie, które lokalnie przekształcają wodę morską w ciecz nienewtonowską, zmieniając hydrodynamikę transportu cząstek. W niniejszej pracy przedstawiamy serię eksperymentów w skali laboratoryjnej dotyczących dynamiki osiadania izometrycznych (kul i nieregularnych cząstek) oraz anizometrycznych (dysków, prętów i lamelli) MPs w sztucznej wodzie morskiej z dodatkiem polisacharydów. Stwierdziliśmy, że po pojawieniu się EPSs w wodzie morskiej, prędkość opadania MPs maleje, może się wahać, wzorzec orientacji opadających cząstek anizometrycznych zmienia się w sposób nieintuicyjny, a MPs mogą się obracać. Jak wykazano w testach reologicznych, te konsekwencje wynikają z obecności zdyspergowanych w wodzie morskiej egzopolimerów co nadaje jej właściwości roztworów lepkosprężystych i rozrzedzanych ścinaniem. Nasze wyniki wskazują, że bogata w EPs woda morska może sprzyjać agregacji MPs z materią organiczną, oddziaływaniu z biotą oraz zanieczyszczeniu biologicznemu, co z kolei może wpływać na biogeochemię ekosystemu morskiego. Na podstawie tych wyników rekomendujemy uwzględnienie reologii wody morskiej, zmienionej przez nadmierną ilość EPSs podczas zakwitów alg, w modelach transportu biogeochemicznego i mikroplastików.

Artykuł przedstawia zagadnienia związane z niezawodnością zasilania elektronicznych urządzeń zabezpieczających w inteligentnych budynkach. Systemy te działają w zróżnicowanych warunkach środowiskowych i są narażone na zewnętrzne lub wewnętrzne naturalne i sztuczne zakłócenia, w szczególności na wyładowania atmosferyczne. Autorzy przeprowadzili rzeczywiste testy dwóch ograniczników przepięć, które są stosowane do ochrony przed impulsem wyładowania atmosferycznego. W wyniku przeprowadzonych testów, a następnie modelowania niezawodnościowo-eksploatacyjnego, stwierdzono, że ich użycie w wewnętrznych strukturach połączeń zwiększa prawdopodobieństwo przebywania systemu w stanie pełnej zdatności. Całościowe rozważania zawarte w artykule umożliwiły opracowanie nowej metody oceny ciągłości zasilania w elektronicznych systemach zabezpieczeń inteligentnych budynków, z uwzględnieniem zewnętrznych zakłóceń naturalnych. Metoda ta może być również zastosowana do oceny ciągłości zasilania innych urządzeń i systemów elektronicznych.

Celem zaprezentowanych w publikacji badań była eksperymentalna walidacja autorskiego algorytmu numerycznego. Narzędzie obliczeniowe służące do symulacji wymiany ciepła w stolarce okiennej częściowo wypełnionej materiałem fazowo zmiennym (MFZ) zostało stworzone w oparciu o metodę objętości kontrolnych oraz metodę Moving Mushy Volume. Głównym wyzwaniem było uwzględnienie sprzężonych procesów termicznych i optycznych w trakcie przemiany fazowej zastosowanych wosków parafinowych. Do walidacji wykorzystano długoterminowe pomiary przeprowadzone na przegrodzie wbudowanej w fasadę budynku. Kluczowe dla walidacji były wyniki z dni, w których następowała pełna przemiana fazowa (topnienie i solidyfikacja). Rezultaty potwierdziły wysoką dokładność opracowanego narzędzia numerycznego, co stanowi ważny wkład dla rozwoju symulacji wymiany ciepła w przegrodach budowlanych z materiałem fazowo zmiennym.

Przedstawione w publikacji badania wskazały optymalny wariant materiałowy i geometryczny okna dwukomorowego z warstwą materiału fazowo zmiennego (MFZ) w przestrzeni międzyszybowej. Analiza numeryczna została przeprowadzona przy użyciu uprzednio zwalidowanego i zweryfikowanego autorskiego algorytmu numerycznego dla danych klimatycznych obejmujących typowy rok meteorologiczny ze stacji pogodowej Warszawa Okęcie. Wariant optymalny wyłoniono przy użyciu dwóch metod - metody sumy ważonej oraz metody zbiorów rozmytych. Obydwa podejścia wskazały na MFZ o średniej temperaturze przemiany fazowej równej 25 °C, umieszczony w komorze wewnętrznej. Mimo tego, iż różne kryteria i zbiory zmiennych lingwistycznych wskazywały tą samą temperaturę przemiany fazowej, optymalna grubość warstwy MFZ zmieniała się w zakresie od 5 do 20 mm w zależności od przyjętej metody.

Sumanen to molekuła, której wygląd przypomina misę. Związek ten przyciąga uwagę społeczności naukowej ze względu na swoje unikalne właściwości geometryczne i fizykochemiczne. Niniejsza minirecenzja systematycznie podsumowuje postępy i rozważania dotyczące stosowanej chemii supramolekularnej sumanenu. Praca podkreśla główne obszary, w których zostały zaprezentowane potencjalne lub rzeczywiste zastosowania sumanenu, takie jak projektowanie funkcjonalnych materiałów supramolekularnych i architektur zawierających sumanen, systemy dostarczania leków oraz selektywne receptory molekularne jonów. Przedstawiona jest ocena obecnego stanu w stosowanej chemii supramolekularnej sumanenu, ze szczególnym uwzględnieniem kluczowych postępów dokonanych w tej dziedzinie. Omówione są również te kamienie milowe, które nadal pozostają do osiągnięcia w tym interesującym obszarze nauki.