Studenci architektury zwracają uwagę na globalny problem z wodą

Przez kilka ostatnich miesięcy grupa studentów Wydziału Architektury rozwijała projekt „Wodnego Azylu”. Efektem ich pracy jest instalacja, którą można oglądać w bezpośrednim sąsiedztwie Pawilonu ZODIAK.

Młodzi architekci zaprojektowali i wykonali naczynia, które mogą (ale nie muszą) wypełnić się wodą deszczową. Zależność instalacji od wody ma skłaniać do refleksji na temat obecności wody w mieście i naszej – jako społeczeństwa – zależności od niej. „Wodny Azyl” postuluje zmianę w myśleniu o traktowaniu poszczególnych elementów ekosystemu i zwraca uwagę na ich nadmierne wykorzystywanie.

Aquacentryzm

– „Wodny Azyl” ma być miejscem wspólnej refleksji na temat wody – mówi Marianna Waśniewska. – Woda znajduje się w centrum nie jako zasób, ale jako równoprawny element środowiska naturalnego, którego jesteśmy częścią.

Studenci postanowili bowiem w swoim projekcie zmienić narrację względem wody – z antropocentryzmu na aquacentryzm.

– Traktowanie wody jako zasobu należącego do człowieka doprowadziło do obecnych, globalnych problemów związanych z wodą – przypomina Emilia Kasjan. – W naszym projekcie nadajemy wodzie podmiotowość.

Jak doprowadziliśmy do katastrofy ekologicznej?

„Wodny Azyl” został przygotowany w oparciu o serię wykładów na temat wody w mieście i rozwiązań ekologicznych. Jednak sama instalacja wykracza poza propagowanie takich metod.

– Nie tylko jako użytkowniczki i użytkownicy przestrzeni publicznych, ale również jako projektantki i projektanci stosowanie takich rozwiązań w swoich projektach traktujemy jako obowiązkowe – podkreśla Dominika Smoleń. – Nie chcemy mówić o skutkach kryzysu klimatycznego, ale o jego przyczynach.

Dlatego studenci użyli współczesnych materiałów o wysokim śladzie wodnym i zastosowali regularne ustawienie poszczególnych elementów instalacji, aby w ten sposób zwrócić uwagę na sposób, w jaki obchodzimy się z wodą w miastach.

– W przestrzeniach publicznych używamy betonu, poliwęglanu – zwraca uwagę Agnieszka Litych. – Regulujemy przebieg rzek, betonujemy place, a potem zastanawiamy się, gdzie odprowadzić wodę deszczową podczas nawalnych burz. Nasze postępowanie doprowadziło do katastrofy ekologicznej, która już trwa i której skutki wszyscy odczuwamy.

Ekologicznie i z szacunkiem

Praca nad „Wodnym Azylem” składała się z kilku etapów. Zaczęło się od fazy koncepcji. W trakcie warsztatów, poprowadzonych przez dr inż. arch. Annę Cudny oraz dr. inż. arch. Artura Filipa z Wydziału Architektury PW, studenci stworzyli sześć wariantów idei. Spośród wszystkich kierunków, w procesie kilkugodzinnej dyskusji oraz głosowań, wybrali do realizacji właśnie „Wodny Azyl”. Potem przyszedł czas na prace projektowe.

– Planowaliśmy formę oraz sposób działania instalacji, analizowaliśmy i badaliśmy wszystkie uwarunkowania lokalizacji oraz ograniczenia i możliwości materiałowe – opowiada Wioletta Januszko. – Prawdziwym wyzwaniem, ale możliwym do zrealizowania było dla nas to, jak w atrakcyjny sposób pokazać wodę i mówić o niej, w sposób ekologiczny, szanując jej zasoby.

Nad projektem pracowała kilkunastoosobowa grupa studentów specjalności Architektura i Urbanistyka – Miasto jako miejsce do życia: Marianna Golińska, Beata Grzegorzewska, Wioletta Januszko, Milena Jaszcz, Paulina Kaczor, Emilia Kasjan, Julia Lisonek, Agnieszka Litych, Katarzyna Pawłowska, Natalia Piestrzyńska, Dominika Sapińska, Paweł Skowron, Dominika Smoleń, Marcin Stępień, Aleksandra Suchecka, Marianna Waśniewska, Aleksandra Więcław, Dominika Zając.

Opiekunami studentów byli dr inż. arch. Anna Cudny i dr inż. arch. Artur Filip oraz prof. dr hab. inż. arch. Krystyna Solarek – Kierownik Katedry Urbanistyki i Gospodarki Przestrzennej i koordynatorka specjalności.

„Wodny Azyl” jest częścią projektu WODA: W CENTRUM realizowanego przez Wydział Architektury PW i Oddział Warszawski Stowarzyszenia Architektów Rzeczpospolitej Polskiej.

Instalacja naszych studentów została oficjalnie odsłonięta 1 lipca 2022 roku i będzie można ją oglądać do 7 sierpnia 2022 roku.